Sözün tam olarak nasıl olduğunu hatırlamıyorum, aramaya da üşendim nedense; keçilerle koyunlardan biri olmuyordu, olana da "abdurrahman çelebi" diyorlardı...
Biraz garip bir giriş olduğunun farkındayım, ama bir konser gecesi sahne arkasında böyle tanımlamıştı müzik dünyasının "popüler" isimlerinden biri onu... benim ciddiye aldığım yorum ise bir organizasyon şirketi yetkilisinden gelmişti: "bu yıl para kazandıran bir tek isim var, o da Emre Aydın!..."
Sesini biraz "uç" kullanması, şarkı sözlerinin fazla "ağlak" olması, röportajlarında hep abartılı karamsarlık tablosu çizmesi gibi kimilerini çok rahatsız eden handikaplar sıralanabilir, ama benim son aylarda en çok keyif alarak dinlediklerimin arasında onun şarkıları da var...
Herkes onu "afilli yalnızlık"la tanıdı; bana sorarsanız hala keşfedilmeyi bekleyen "ve gülümse şimdi" ve "bu kez anladım" gibi iki muhteşem şarkı var... Bu tarza ilgi duyanlar hala keşfetmedilerse mutlaka bu şarkıları edinmeliler...
Ancak, bu yazı onun "en" şarkısını anarak bitmeli:
"eternal sunshine of the spotless mind"ı benim gibi defalarca izlediyseniz, filmden görüntüler eşliğinde dinleyeceğiniz "belki bir gün özlersin" kolay kolay aklınızdan çıkmayacak...
0 comments:
Yorum Gönder